Amour...

Jak wiecie bardzo lubię tworzenie retro charms. Nie tylko dlatego, iż te drobne artefakty zawsze cieszą mnie swoim widokiem. Przyczyną zasadniczą jest sam proces, gdyż wymaga skupienia i uważności. Oderwania się od wszystkiego. Podczas zeszłotygodniowych okazji do takich 'medytacji' powstały zawieszki z których jedną przedstawiam Wam nie bez przyczyny. Amour... Ufam, że miłość nie będzie odstępowała Was na krok w 2009. Miłość, jak melodia w której zgodnie brzmią uniesienie, przyjaźń, zaufanie, zrozumienie...
Marjolijn mam nadzieję, że przesyłka dotrze szybko, zanim spojrzysz na fotografię u góry... - nie chciałabym zepsuć niespodzianki....
***
P.S. Jakiemuś spóźnionemu Mikołajowi wypadła nad Warszawą nie lada przesyłka - śnieg i mróz w najlepszym gatunku. I choć nigdy nie należałam do Koła Pasjonatów Zimy w Mieście, bo niepotrzebna ta nieprzytulność minut odliczanych na przystanku i zdradliwa śliskość zamarzniętych jezdni.... I słabo u mnie z mobilizacją, gdy tradycyjne poranne wybieganie do pobliskiej piekarni staje się sportem ekstremalnym... Zapodziane rękawiczki, zmarznięte stopy.... warzywa na straganie nie wiadomo skąd... (z ogródka Pani Zimy?....) A potem jeszcze ta szaro-bura kulminacja: dywany 'paćki' - zrodzone z miejskiego kurzu i wczorajszego śniegu, leżące zawsze dokładnie w miejscach którymi przechodzisz... Jednak tym razem z pewną radosną ekscytacją spoglądam wokoło. Czyżby mój nastrój był skorelowany nie tyle z konkretnymi porami roku co z ich jakością? A może po prostu Prawdziwa Zima musi ucieszyć? Majka w swoich podwójnie ocieplanych różowych spodniach wygląda jak bombka, która urwała się z choinki i toczy się wprost tam gdzie świeży śnieg.... Sunie rano do szkoły z dozą dezaprobaty dla braku zrozumienia jej postulatu: albo mróz albo szkoła... A jej spodnie w duecie z mrozem wydają ten charakterystyczny dźwięk: szur - szur - szur... Nawet jej nie mówię, że wygląda ( i brzmi) przepociesznie, bo pewnie wzięłaby to za zniewagę... Kiedy promienie słońca dotykają śniegu - ten skrzy, jakby świat był wielkim kryształowym żyrandolem. Wszystkie Gerdy i każdy napotkany Kaj - niezależnie od wieku - mają czerwone policzki ('frycowe' Śnieżnej Krainy:)) i chodzą jakoś tak żwawiej. Może tak jak mi śpieszno im do filiżanki gorącej herbaty z cytryną?? Bo na liście argumentów dla 'nie ma jak dom' widnieje świeży wpis: autograf Zimy.