Witraż...

Chciałabym dzisiaj podzielić się z Wami pięknym wierszem Romana Brandstaettera. Nie ma ku temu żadnego szczególnego powodu innego niż to, iż wiersz jest poruszający - jeśli lubicie poezję - mam nadzieję, że będzie on dla Was choćby drobną ucztą duchową.... Czasem tak trudno znaleźć jest w ciągu dnia choćby kilkanaście minut, by podelektować się mądrym i pięknym słowem... a dla mnie to swoista 'elan vital'...

Pewien człowiek widział, jak gasły gwiazdy
I płynęły astronautyczne
Wyprawy po złote runo,
I pomyślał, że łatwiej jest zdobyć
Puste przestrzenie między galaktykami
Niż pokonać pustkę własnego serca.
Kto w nocy płacze, wtóruja mu gwiazdy.
Spytał jedną z dróg, swoją mleczną siostrę
Czy zna uczucie lęku, rozpaczy i cierpienia.
Nie otrzymawszy odpowiedzi,
pochylił głowę i zakrył oczy dłonią,
Gdyż walcząc o swoje istnienie
W kosmosie,
Zapomniał, że jest jedną z postaci
Obwiedzionych ołowiem w kolorowym witrażu.
Istniał, gdy przenikało go światło.
Ponieważ żył w ciemnościach,
Był niewidomym szkłem.